حضرت امير عليه‌السلام مي‌نويسد: [نامه 62 نهج‌البلاغه]
آسى
براي امت نگران است
از چه؟!
اَنْ يَلِىَ اَمْرَ هذِهِ الاْمَّةِ
حكومت امت اسلام دست كساني بيافتد
چه كساني؟!
سُفَهاؤُها وَ فُجّارُها
بي‌خردان و تبهكاران
چطور؟!
مگر چه مي‌شود؟!
مگر آن‌ها چه مي‌كنند با امت؟!
فَيَتَّخِذُوا
چه چيز را؟!
مالَ اللّهِ دُوَلاً
مال خدا را در بين خود دست به دست مي‌كنند
ديگر چه؟!
وَ عِبادَهُ خَوَلاً
عباد حق را به بردگى مي‌گيرند
بندگان خدا را
مستضعفين را
و ديگر؟!
وَ الصّالِحينَ حَرْباً
با شايستگان به جنگ مي‌خيزند
با خوبان
با بهترين‌هاي امت
و بعد؟!
وَ الْفاسِقينَ حِزْباً
فاسقان را همدست خود مي‌نمايند
دست‌شان مي‌رود در يك كاسه
هم‌حزبي مي‌شوند!

چرا حضرت امير (ع) حكومت را به دست گرفتند
و پذيرفتند؟!
فَلَوْلا ذلِكَ
ما اَكْثَرْتُ تَأْليبَكُمْ وَ تَأْنيبَكُمْ
وَ جَمْعَكُمْ وَ تَحْريضَكُمْ
وَ لَتَرَكْتُكُمْ
اِذْ اَبَيْتُمْ وَ وَنَيْتُمْ
اگر از حكومت اين نابكاران بر شما نمى ترسيدم اين مقدار شما را ترغيب و توبيخ نمى كردم، و در جمع و تحريك شما كوشش روا نمى داشتم، و زمانى كه سر باز زديد و سستى نموديد رهايتان مى كردم.

هميشه دغدغه تاريخي ما همين است
مراقبت كنيم
حواس‌مان جمع باشد
نسبت به سفها و فجّار...
بي‌خردان و تبهكاران
كه اين دو گروه راحت با هم پيوند مي‌خورند
و آن چهار بلا را سر امت مي‌آورند؛
1. دست به دست كردن حكومت و ثروت
2. به بردگي كشيدن مستضعفين
3. جنگ با شايستگان
4. هم‌دستي با فاسقان