چرا ناراضي بود؟
از شيوه توصيفي
از اين تغيير در نظام آموزشي
از تبعيضي كه معتقد بود در بين است
اين چند روز رفتم و كارنامه همه بچه‌ها را گرفتم
البته...
گرفتن كه نه
نمي‌گذارند با خود بياوري
فقط مطالب مندرج در كارنامه را بخواني و امضا كني
ولي خب من...
مثل هميشه با دوربين هميشه همراهم... :)
قبلاً اينجا درباره اين كارنامه‌ها نوشته بودم!
[تصوير بزرگ]
چرا ناراضي بود؟!
شايد هم حق داشت
نمي‌دانم
ولي اين طور مي‌گفت
يكي از معلّمان:
مسئولين اداره
فرزندان خودشان را گذاشته‌اند غيرانتفاعي
با نمره ارزيابي مي‌شوند
ولي بچه‌هاي ما را هي اصرار دارند «توصيفي» ارزيابي كنيم
آن‌وقت معلوم نمي‌شود كه جايگاه فرزند شما كجاست
و بعد هم در كنكور
بچه‌هاي آن‌ها رشته‌هاي مهم را پر مي‌كنند!
مي‌گفت:
من الآن واقعاً نمي‌دانم كداميك از دانش‌آموزانم از همه بهتر است
فقط مي‌توانم بگويم سه تايشان بهترين در كلاس هستند
موشح و فلاني و فلاني
ولي وقتي نمره اجازه ندارم بدهم
نمي‌توانم دقيق تشخيص بدهم!
واقعاً كه شاكي بود:
به ما گفتند حق نداريم وقتي مشق يا املاي بچه را امضا مي‌كنيد
بنويسد مثلاً: بيشتر تلاش كن!
چون در اين عبارت نوعي قضاوت كردن هست
شما از كجا مي‌دانيد، شايد تلاش خود را كرده باشد؟!
گفته‌اند اگر يك خط از املاي دانش‌آموز را خوانديد
و سه تا غلط داشت
ديگر بقيه املاي او را صحيح نكنيد
كه بشود ده تا غلط
اين بچه نااميد مي‌شود از درس
همان سه غلط را برايش گرفتيد كافيست!
موقع امضا هم بنويسد: آفرين بر تو كودك دانشمند و نابغه!
و مي‌پرسيد:
با اين روش به نظر شما فرزندان‌تان به جايي خواهند رسيد؟
اگر نمره نباشد و رقابت ايجاد نشود بين آن‌ها
براي موفقيت تلاش خواهند كرد؟
باسواد خواهند شد؟!
و خلاصه بسيار معترض
به اين شيوه آموزشي
سبب شد بيشتر بيانديشم؛
آيا واقعاً شيوه توصيفي در ارزيابي كارآمدتر است يا شيوه اندازه‌گيري كمّي و عددي؟!
نظرات
....: سلامبنظر من هم اين شيوه ي توصيفي بچه ها را از واقعيت خيلي دور مي كند.
چرا كه در خودشان نياز به تلاش براي بهتر شدن را حس نميكنن
تعداد كمي از بچه ها هستن كه خود جوش به ارتقاء خودشان فكر ميكنن.
از همه بدتر در دوره متوسطه ي اول كه دانش آموز وارد ميشه، بنظرم ضربه ي جدي تري وارد ميشه و افت زيادي بعضا ايجاد ميشه
چرا كه ارزيابي از توصيفي به سمت نمره تغيير پيدا ميكنه!!
معلم اذيت ميشه
چرا؟!!
به اين علت كه دانش آموز رو با نمره بسيار خوب داره ميسنجه، اما دانش آموز در حد نياز به تلاشه و از پايه ضعيف هستش
از طرف ديگه خود دانش آموز اذيت ميشه و به روحيه ش لطمه ميخوره
چرا كه با نمره هاي خيلي عجيب روبه رو ميشه:(
خلاصه نظام آموزشي ما كلا تصميم گرفته نسل به نسل پسرفت داشته باشه و جالبه كه تو اين زمينه ها پيشرفت هم داشته:)
خدا رو شكر كه فرزندان شما پدري دارند كه در تمامي زمينه ها از مادري گرفته تا استادي درجه تمام را كسب كرده ايد.
انشاالله بچه هايي كه در يكي از اين شاخه ها ضعفي دارند، خودشان بتوانن به فرياد خودشان برسن.
چهارشنبه ۲۰ بهمن ۱۳۹۵ - ۳:۰۸ عصر
پاسخ: سلام. اصلاً اصل سازماني به نام آموزش عمومي، يعني همان آموزش و پرورش خودمان، جاي بحث و بررسي دارد. اين‌كه آيا بايد كودك در سنين بحراني، زماني كه بيشترين تأثير را از محيط دارد، خانه را هر روز ترك نمايد و در يك محيط كنترل نشده حاضر شده و آموزش ببيند. آن هم توسط افرادي كه ويژگي‌هاي مناسب را معلوم نيست داشته باشند! معلّم‌هاي امروز ما، همه‌شان از بهترين نيروهاي انساني جامعه ما نيستند متأسفانه. من وقتي وقت فرزندان خود را در مدرسه بررسي مي‌كنم، بيشتر ساعات را بيكار و بي‌مصرف هستند. معلم‌ها زمان كمي را صرف آموزش و تمرين مي‌نمايند و ميزان بيشتري الكي تلف مي‌گردد. :(
