سال تحصيلي تمام مي‌شود
اما نوعي بهت‌زدگي
اولين دستاوردي‌ست كه كودكان با خود به خانه مي‌آورند
خوشحال‌ند
اما در پس اين شادي
در وراي اين بالا و پايين پريدن‌ها
در پشت تمام خنده‌ها و قهقهه‌هاشان
يك تحيّري پنهان است
«چه كنمي» مخفي
مانند همان حسّ بيهودگي و بي‌ثمري كه ما بزرگسالان
معمولاً پس از بازنشستگي دچارش مي‌شويم؛
«حالا چه كنم؟!»

تا امروز صبح به مدرسه مي‌رفتند
ديروز مدرسه رفتند
يك سال هر روز
هر روز به مدرسه رفتند
حالا كه به خانه بازگشتند
اين‌بار
اين بازگشت با تمام بازگشت‌هاي قبلي‌شان فرق دارد

خواستم فضاي ذهن‌شان آرام شود
حس و حال‌شان بهبود يابد
از تحيّر خلاص شوند
نقطه عطف پيدا كند تحوّلشان
تحوّل از دوران درس
به دوران تعطيلي درازمدّت تابستان
با يك جشن كوچك
جشن برنامه‌كُشون!

هر كدام كه روز آخرش شد...
آخر در يك روز كه تعطيل نمي‌شوند
سيداحمد را معلّمش از شنبه صبح آزاد كرد
سيدمرتضي امروز آخرين روزش
مريم فعلاً تا فردا و پس‌فردا بايد برود
هر كدام در پسين آمدنش از مدرسه
برنامه درسي‌اش را از ديوار جدا مي‌كند
و با غيض
با خشمي در چهره
با هيجان و انرژي
آن را مچاله مي‌نمايد
و به سطل زباله پرتاب مي‌كند!

دليل؟!
تخليه هيجانات كودكي
تا همراه با آن
با دور انداختن برنامه درسي
هر كدورت و ناراحتي كه در دل‌شان مانده
غم و غصه‌هاي مدرسه
معلّم و همكلاسي‌ها
هر چه و هر چه هست
دور ريخته شود و فراموش گردد
و اين اتفاق
حسّ «تغيير» را در آنان پديد آورد
اين‌كه وارد مرحله ديگري شده‌اند
روشي ساده براي خروج از بهت‌زدگي ناشي از تعطيلي مدارس! :)