ديدمش كه نديده بودم مدتي
سؤال كه كجايي؟ پرديسان نمي‌آيي؟
«رفته‌‌ام، دو هفته است»
مي‌گفت:
«آن روزها كه تازه ازدواج كرده بودم
در همين خيابان صفائيه
كوچه بيگدلي خانه‌اي اجاره كردم
همين كوچه سوپر بختياري...»
ماهي 90 تومان اجاره مي‌داد و پدرش ناراحت
«پدرم مي‌‌گفت: خانه پرديسان را براي تو و برادرت ساختم، رفته‌اي كرايه مي‌دهي؟»
از ناراحتي پدر
چند ماهي از اجاره گذشته
خانه را تحويل داد و آمد اين‌جا ساكن شد
- حالا كجايي؟
«حجره گرفته‌ام، دو هفته است»
مي‌گفت ديده كه ديگر زن و فرزند كه ندارد
اين خانه فراخ ديگر ز چه رو؟
از دوريِ حرم گلايه مي‌كرد
«آمده‌ام نزديك حرم
تمام كلاس‌هاي درس ديگر نزديك است
پياده مي‌روم و پياده مي‌آيم»
- ماشين داشتي كه!
«به زحمتش نمي‌ارزيد
و به هزينه‌اش البته
حالا كه سكه گران شده
من هم در حال پرداخت مهريه هستم
ماهي 120 تومان شهريه مي‌گيرم
150 تومان در ماه براي مهريه كه سه ماه يك سكه بشود
و 120 تومان نفقه فرزندان
و البته هنوز هم 100 تومان نفقه زوجه
تا عده تمام شود و اين آخري حذف گردد!»
- ماشين را چه كردي؟
«همه چيز را رها كردم
خودرو هم كه از اول مالِ پدر بود
به ايشان بازگرداندم
خانه و زندگي را هم
و با يك كيف و يك ساك دستي كوچك
آمدم به حجره
پس از شش سال»
خيلي خوشحال بود كه فرصتش زياد شده است
وقتش بركت پيدا كرده و بيشتر مي‌تواند به درس برسد
«پس از شش سال، بازگشت به حجره خيلي زيباست
تلويزيون ندارم كه وقتم را جارو كند
نه ساختمان پزشكان و نه توطئه فاميلي
هيچ فيلم يا سريالي...!
اينترنت هم ندارم
گهگداري مگر از دوستان قرض كنم، فقط براي كارهاي ضروري!
تازه همه درس‌ها را كه بخوانم
به كارهايم هم برسم
كلّي وقت اضافه مي‌آورم...
انسان فرصت عبادت، يا حداقل تفكر در خلقت و آفرينش، هم بيشتر پيدا مي‌كند اساساً»

تنها كلامي كه توانستم بگويم:
«خوش به سعادت انساني كه بتواند حقيقتاً عمر خود را صرف خدمت به دين نمايد
و از اتلاف‌كنندگان وقت بپرهيزد، بادا كه خداوند ما را چنين قرار دهد»
امروز «دزدانِ وقت» بسيار شده‌اند!