سيداحمد: «بابا، سيدمرتضي يه همكلاسي داشت كه خيلي زودباور بود، حالا نمي‌خوام اسمشو بگم...»
سيدمرتضي: «خب من كه مي‌شناسمش، غيبت ميشه»
سيداحمد: «اين ماجرا رو كه خودت برام تعريف كردي، غيبت نميشه كه»
سيدمرتضي: «پس بذار خودم براي بابا تعريف كنم!»
و اين‌گونه تعريف كرد:
«يه نفري بود تو كلاسمون كه نمي‌خوام اسمشو بگم
اون به يه نفري كه اسمشو نمي‌گم
و همين هم‌كلاسيم كه سيداحمد گفت كه اسمشو نمي‌گم
گفته بود كه اگر بري و ...»

حساس
مراقب
تا غيبت نكنند
اين خوب است
غيبت گناه بزرگي‌ست
خيلي
آگاه كردن ديگران از گناه يا خطاي پنهان
كه خطري براي آن‌ها ندارد
من اين‌طور براي بچه‌ها تعريف كردم
غيبت را:

1. اگر شكايت داريد و به شما ضرر زده، غيبت نيست
2. اگر كاري كرده كه به مخاطب يا مردم ديگر ضرر مي‌زند، غيبت نيست
3. اگر براي مشورت است و به تصميمات آينده فرد ارتباط دارد، غيبت نيست
4. فقط وقتي كه رفتارش پنهان بوده از مخاطب
ضرري هم براي شما يا مخاطب نداشته
گفتنش سودي نمي‌رساند
جز اين‌كه تخم كدورت و دشمني مي‌كارد
بين مردم فاصله مي‌اندازد
اين غيبت است



مورد يك و دو را اصلاً بايد بگوييد تا راهي پيدا شود
مشكل حل شود
ضرر و خطر برطرف گردد
در حالت سوم هم گفتن و نگفتنش فرقي ندارد
فقط مورد چهار
آن را مراقب باشيد كافيست!

قال امامُ الاَبرار (ع): «أَيُّهَا النَّاسُ مَنْ عَرَفَ مِنْ أَخِيهِ وَثِيقَةَ دِينٍ وَ سَدَادَ طَرِيقٍ، فَلَا يَسْمَعَنَّ فِيهِ أَقَاوِيلَ الرِّجَالِ؛ أَمَا إِنَّهُ قَدْ يَرْمِي الرَّامِي وَ تُخْطِئُ السِّهَامُ وَ يُحِيلُ الْكَلَامُ وَ بَاطِلُ ذَلِكَ يَبُورُ، وَ اللَّهُ سَمِيعٌ وَ شَهِيدٌ.» (نهج‌البلاغه، خ141)
اى مردم! هر كس از برادر مسلمانش، استوارى در دين و روش صحيح را مشاهده كند، بايد به سخنانى كه اين و آن در نكوهش او مى گويند گوش فرا ندهد (اضافه بر اين) آگاه باشيد، گاه تيرانداز تيرش به خطا مى رود (و حدس و گمانهاى مردم هميشه مطابق واقع نيست) سخن باطل فراوان گفته مى شود، و باطل نابود و بى اثر خواهد شد، خداوند شنوا و شاهد (بر اعمال بندگان) است (ترجمه مكارم)