«جهيزيه را بردند!»
از اين خبرش شگفت‌زده شدم، چگونه؟ يعني تمام شد؟

مي‌گفت با نامه دادگاه آمدند كه درخواست استرداد جهيزيه را داشتند، همين دوشنبه
و همه چيز را جمع كردند، حتي هداياي عروسي را كه متعلق به هر دو نفر مي‌باشد!

و عجيب اين‌كه مي‌گفت: «زنم هيچ توجهي به بچه نكرد، با اين‌كه شش‌ماه است نديده!»
مي‌گفت از كنار بچه گذشته و توجهي به او نكرده، شايد فكر نكنند كه علاقه‌اش او را بازخواهد گرداند!
مي‌گفت: «تشكچه كودك را از گهواره برده است، يعني حاضر است فرزندش امشب روي چوب بخوابد؟»

از آن‌چه مي‌گفت به شگفت آمده بودم،
نمي‌دانم انسانيت چه معنايي دارد؟ و مفهوم مادري چيست؟

مي‌گفت جناب سروان كه اين صحنه‌ها را ديده است، همان مأموري كه از كلانتري همراهشان بود،
رو به شوهر كرده و گفت: «بگذار ببرند، خدا را شكر كن، من با يك نگاه آدم‌ها را مي‌شناسم، اين‌ها به درد تو نمي‌خورند!»

مي‌گفت زنش با چهار برادر آمد و تمام جهيزيه را برد، بدون اطلاع قبلي، براي بچه بايد غذا گرم مي‌كرد و گاز را برده بودند!

به او گفتم: «مگر تو چه كرده‌اي با اين خانواده كه با اين سنگدلي رفتار مي‌كنند؟»
گفت: «مي‌داني كه هيچ، جز محبت چه كرده‌ام؟ تو كه مي‌داني!»
و من مي‌دانستم كه جز اين نيست، اما پدرخانم او در گمراهي عجيبي گرفتار شده بود و همه اين‌ها از آن چشمه برمي‌خواست.
چطور مادر توانسته حس مادري را در خود خفه كند؟ همان حسي كه در قضاوت‌هاي حضرت امير(ع) مادر واقعي را
به صرف‌نظر از فرزند وادار كرد تا به شمشير قاضي تلف نشود!

او هنوز زن را طلاق نداده است!
و من هنوز از آن‌چه گذشته است در شگفتم!