با تناسب اينكه «علم انسان به خودش» را پذيرفته ايد مي خواهم مطلبي را در مورد ابطال شبهه ي «مغز درون خمره » عرض كنم و نظر شما را هم جويا شوم.

اين ابطال در طول چند شماره صورت مي گيرد.

1-هر انساني به خود علم حضوري دارد پس مي داند كه وجود دارد.

2-اگر دانشمند خبيث به انسان تصوري را القائي كند ديگر اين انسان نيست كه اين فعل تصور را انجام مي دهد و دانشمند خبيث است و با تناسب اينكه انسان به اعمالش علم حضوري دارد متوجه خواهد شد كه از سوي شخص اين تصور صورت نگرفته مانند شخصي كه لبه ي پرتگاه ايستاده و كسي او را هل دهد نيرو از  بيرون بر او وارد شده و خود شخص متوجه اين مطلب مي شود.البته اگر توهمات و خيالات را كه گاهي بر انسان متصور مي شود را عنوان كنيم نمي توان گفت منبع آن بيرون است ولي كسي كه هميشه در معرض نيروي خارجي قرار دارد متوجه اين القاء خواهد شد.

3-اراده، يكي ديگر از افعال انسان است كه انسان متوجه مي شود كي عزم آن را كرده است و با توجه به اينكه ما به افعال خود علم داريم متوجه مي شويم فعلي كه عرض شد به آن علم حضوري داريم و اراده اي هم كه به عزم آن علم حضوري داريم از جانب خود ماست نه از بيرون ما و انجام عملي با اراده كردن ما و صورت گرفتن آن توسط ما كه با علم حضوري آن را درك كرده ايم صورت پذيرفته است و دانشمند خبيث آن عمل و فعل را به ما القاء نكرده است.

4-اگر كسي بپرسد از كجا معلوم همه ي اين ها القاء دانشمند خبيث نيست كه شما را با اين مطالب به اشتباه انداخته است خواهيم گفت در علم حضوري، ما با علم داشتن به افعال و اعمالمان كه از خطا به دور است از اين القاء مصون هستيم و متوجه خواهيم شد از سوي خود ماست يا از بيرون ما.

استاد نظر شما نسبت به اين مطلب چيست؟

آيا پذيرفتني مي باشد و مي تواند مغز درون خمره را ابطال كند؟

آيا جايي نياز به كامل شدن دارد كه شما كمك به كامل شدن آن بفرماييد؟

فلسفه علم استدلال‌هاست
و دليل‌ها

گزاره شماره 1 را پذيرفتيم
اما نسبت به گزاره شماره 2
اين‌كه اگر از بيرون به ما القاء شود
ضرورتاً درك خواهيم كرد كه از خودمان نيست
نمي‌دانم چطور قابل اثبات باشد؟
آيا به صرف اين‌كه ما به خودمان علم حضوري داريم
ديگر هر القائي صورت بگيرد قطعاً متوجه خواهيم شد از خودمان نيست؟
ما تا به حال چنين وضعيتي را تجربه نكرده‌ايم
اين‌‌كه القايي به ما شده باشد
و متوجه شويم القاء است و علم حضوري خودمان نيست!

درباره گزاره 3 يعني اراده
با شما موافقم
به گمان من نيز اراده چون  مخلوق خود ماست
مي‌توانيم بفهميم از ماست يا از غير ماست

اما درباره گزاره 2 نتوانستم ضرورت آن را درك كنم

[ادامه دارد...]