پسر كوچكم به نزدم مي‌آيد
يك اسباب بازي در دست دارد
مي‌پرسد: «اين چيه؟»
پاسخ مي‌دهم: «هليكوپتر»
دوباره پرسشش را تكرار مي‌كند
اين‌بار اين‌گونه: «اسمش چيه؟»
و باز هم پاسخم را تكرار مي‌كنم: «هليكوپتر»
جمله عجيبي مي‌گويد:
«يعني هم اسمش هليكوپتره هم خودش هليكوپتره؟!»

انگار توقع دارد «اسم» اشياء متفاوت از «خود» اشياء باشد
عجيب است كه او هم اين نكته فلسفي را ذاتاً درك مي‌كند
كه:
«حقيقت اشياء متفاوت از اسم آن‌هاست!»
اسم را ما انتخاب مي‌كنيم
اما «خودشان» مخلوق خدا هستند!

اگر «فرهنگ» با آدم‌ها ور نرود
و طرز نگاهشان به واقعيت را تحت تأثير قرار ندهد
اگر ارتكازات اجتماعي بر انديشه ما حاكم نشود
اگر تفكرات سنتزي و ساختگي بر ذهنيت‌ها چيره نگردند
همه انسان‌ها فيلسوف به دنيا مي‌آيند
و به سادگي حقايق را درك مي‌كنند!