«من روزه‌ام، حوصله ندارما»
سيداحمد گفت
به كي؟
به سيدمرتضي
كِي؟
وقتي داشتند بازي مي‌كردند
يك‌جور با عصبانيت
همان اولين روز ماه مبارك كه ادعا مي‌كرد مي‌خواهد روزه بگيرد
تعجب كردم
صدايش كردم:
- توي اين خونه تا حالا اين جمله رو كسي نگفته
از كجا ياد گرفتي؟
عذرخواهي كرد
متأسف شد
خلاقيت خودش شايد بود
يا شايد در مدرسه شنيده
سال‌هاي گذشته
نصيحت را ادامه دادم:
- ببين پسرم!
آدم اخلاقش بايد بهتر بشه
حوصله‌ش بيشتر بشه
وقتي روزه مي‌گيره
ضعفي كه از روزه به انسان دست مي‌ده
قواي جسم رو تحليل مي‌بره
پس روح قوي‌تر عمل مي‌كنه
تأثيرگذارتر
موانع كمتري پيش روش داره
روزه چطور مي‌تونه دليل بي‌حوصلگي و عصبانيت باشه؟!
من هرگز به فرزندانم چنين چيزي را ياد ندادم
در رفتارم نبوده اصلاً
روزه نمي‌تواند بهانه اشتباهات باشد
كم‌كاري‌ها
تنبلي‌ها
عصبانيت‌ها و بداخلاقي‌ها
روزه يك حركت مثبت و روبه‌جلوست
عقب‌گرد كه نيست!
قال ابوالأئمه (ع): «كَمْ مِنْ صَائِمٍ لَيْسَ لَهُ مِنْ صِيَامِهِ إِلَّا الْجُوعُ وَ الظَّمَأُ، وَ كَمْ مِنْ قَائِمٍ لَيْسَ لَهُ مِنْ قِيَامِهِ إِلَّا السَّهَرُ وَ الْعَنَاءُ» (نهج‌البلاغه، ح145)
چه بسيار روزه دارانى كه از روزه خود جز گرسنگى و تشنگى بهره اى نمى برند و چه بسيار شب زنده دارانى كه از قيام شبانه خود جز بى خوابى و خستگى ثمره اى نمى گيرند. (ترجمه مكارم)
