مريم بيشتر مدرسه است
بيشتر از سيداحمد و سيدمرتضي
دبيرستان رفته ديگر
درسش بيشتر
بارش سنگين‌تر
گاهي مي‌شود كه تنها غذا مي‌خورند
دو پسرم
و ميزهايي كه ساخته‌ايم
ميزهاي سه‌گانه
اين‌بار دوگانه عمل مي‌كنند
از مدرسه كه مي‌آيند
وقتي مريم نيست
فقط دو ميز را كنار هم مي‌گذارند
مي‌شود يك ميز دو نفره
براي دو نفر كافي
سه ميز كمتر نياز مي‌شود
عجب چيزي ساختيم ما
همين ميزهايي كه اين‌جا گفتم!
قال أميرالمؤمنين (ع): «فَإِنَّ الدُّنْيَا مَشْغَلَةٌ عَنْ غَيْرِهَا وَ لَمْ يُصِبْ صَاحِبُهَا مِنْهَا شَيْئاً إِلَّا فَتَحَتْ لَهُ حِرْصاً عَلَيْهَا وَ لَهَجاً بِهَا، وَ لَنْ يَسْتَغْنِيَ صَاحِبُهَا بِمَا نَالَ فِيهَا عَمَّا لَمْ يَبْلُغْهُ مِنْهَا، وَ مِنْ وَرَاءِ ذَلِكَ فِرَاقُ مَا جَمَعَ وَ نَقْضُ مَا أَبْرَمَ؛ وَ لَوِ اعْتَبَرْتَ بِمَا مَضَى، حَفِظْتَ مَا بَقِيَ» (نهج‌البلاغه، ن49)
دنيا انسان را به خود مشغول و از غير خود بيگانه مى سازد. دنيا پرست به چيزى از دنيا نمى رسد جز آنكه درى از حرص را به رويش مى گشايد و آتش عشق او را به دنيا تندتر مى كند در حالى كه دنياپرست هرگز به آنچه دارد در برابر آنچه به آن نرسيده قانع نيست (و دائماً در آتش حرص مى سوزد) و به دنبال آن جدايى از اموالى است كه گردآورى كرده و واتابيدن آنچه را تابيده است. اگر از آنچه (در داستان پيشينيان و در گذشته عمر خودت) وجود داشته است عبرت گيرى آنچه را باقى است حفظ خواهى كرد. (ترجمه مكارم)
