آخرين جلسه براي نهايي‌سازي سايت مركز

افتضاح بود، مايه شرمندگي. از آن حوادثي كه هرگز از خاطرات كاري و سوابق شغلي‌ام پاك نخواهد شد. طرحي داده بودم چند سال قبل‌تر. تصويب كردند و سه سال تلاش كردند كه بشود و نشد. حالا گفتند خودت زحمت بكش، از تحصيل كم گذاشتم و آمدم به كار اجرايي كه بلكه بشود. بعد از شش‌ماه تازه پول را سازمان تقبّل كرد، يعني تصويب بودجه ۱۹ ميليون توماني. شش‌ماه هم برنامه‌نويسان زحمت و كار، گفتند ۲۵ بهمن افتتاحيه. به مديران نشان داده‌ايم كه تأييد نهايي را بگيريم، ديديم چه شود!؟ حكايتي بازنگفتني! آقا رو كرد به برنامه‌نويس: «چرا عضويت اين‌طوري است؟» رنگ برنامه‌نويس پريده، رو كرد به مدير ما: «آقاي جهان‌آراي گفتند». آقا رويش را به سوي جهان‌آراي بازگرداند و تكرار سؤال، او نيز رويش به مسئول فن‌آوري اطلاعات، «آقاي موشَّح گفت!» تكرار سؤال از سوي ايشان نسبت به بنده، كتاب ۳۰۰ صفحه‌اي را با دست راست بلند كردم و عرض: «حاج‌‌آقا در اين طرح سال ۱۳۸۱ نوشته بوديم و شما تصويب فرموديد و قرار شد همين را اجرا كنيم و كرديم. در طرح چنين آمده است». آقا نظرشان اين نبود. امروز كه وقت نهايي‌سازي بود، نظرشان متفاوت: «بايد چنان شود!». از برنامه‌نويس خواستم چنان كند كه گفتند. مهندس رايگاني نزديك‌تر شد و در گوشم گفت: «اگر اين تغيير صورت بگيرد، تمام هدف سايت از دست مي‌رود». ايشان الگوهاي حاكم بر سايت را تحليل مي‌كرد. به او گفتم: «رئيس ايشان است، هر چه ايشان بخواهد بايد بشود، اگر چه ما مي‌دانيم اشتباه است. دست من بسته است برادر». آن شد كه خواستند. ۲۵ بهمن هم پس از افتتاحيه، مركز را ترك كردم و گفتم: «فقط براي توليد اين سايت مانده بودم، اين هم كه افتتاح شد، پس خداحافظ». تصميم گرفتم اين ناداني‌ها را در گزارشي مستند تنظيم كنم، نامش را هم برگرفته از حكايتي قديمي گذاشتم «دويدم و دويدم، به مركزي رسيدم». منابع را جمع كردم و مستندات را كه نوشتن آغازم، ننگم آمد كه مفتضح كنم و شرم كه گند آن آزاردهنده باشد ديگران را و اين‌كه شايد نه به صلاح باشد. ننوشتم و شايد هرگز ننويسم. خداي رحمم كناد كه سهيم در نابودي منابع و ثروت‌هاي ملّت بودم. من اشتباه بزرگي كردم.