كاربرگ تحليل مسأله

پروژه اصلي مربوط به حوزه تبليغ بود. توافقي مشترك ميان مركز سبك زندگي با يكي از گروه‌هاي وابسته به قرارگاه خاتم‌الأوصياء. بنا بود بسته‌هاي محتوايي ويژه‌اي براي مبلّغين تدوين شود و دوستان نمي‌خواستند همين‌طور بي‌اساس و كتره‌اي مطالب را در بين دو جلد بريزند و تحويل دهند، مي‌خواستند كاري كنند كارستان. اين شد كه بنده پيشنهاد «مسأله‌شناسي» را دادم. گفتم كاري كه مبلّغين بزرگ در طول تاريخ انجام مي‌داده‌اند را الگو بگيريم، آن‌ها ابتدا مهم‌ترين چالش اجتماعي مخاطب را شناسايي مي‌كردند. مثلاً قرار بوده مرحوم كافي، عليه‌الرحمة، در فلان حسينيه يا مهديه منبر برود، ابتدا مي‌فهميد مشكل مردم آن‌جا چيست، فرض تشخيص مي‌داد در تشكيل خانواده و بحث ازدواج، مي‌رفت و در همان موضوع مطالعه مي‌كرد و مطلب مي‌آورد. اين را از استقبال كم‌نظيري كه از منبر اين خطبا مي‌شده مي‌توان فهميد؛ مرحوم فلسفي، مرحوم كافي، مرحوم خزعلي، حتي از معاصرين، دانشمند، پناهيان، رفيعي و… اين‌ها بي‌دليل مشهور و معروف نشده‌اند، اين‌ها به مقتضي سخن گفته‌اند. عرض كردمشان بياييد خود را بخشي از اين مسير بپنداريم، مسيري كه يك منبري نخبه طي مي‌كند تا بهترين اثر خود را بگذارد. ابتدا مسأله‌شناسي مي‌كند، ما هم سازماني، تشكيلاتي و گسترده مسأله‌شناسي مي‌كنيم. او سپس منبع‌يابي و محتواشناسي و انتخاب مطلب مي‌كند، راه‌حل مي‌جويد و سپس يك سير از ابتدا تا مقصد، بر اساس تعليقي كه مخاطب را تا انتها و هدف بكشد طراحي مي‌نمايد؛ بعد منبر مي‌رود. ما مرحله به مرحله و گام به گام اين را انجام مي‌دهيم و محصول را بسته مي‌كنيم و مي‌دهيم به مبلّغ. اين‌جاست كه تعداد بيشتري فلسفي و كافي خواهيم داشت! آنان‌كه نمي‌توانند، كاري مي‌كنيم كه بتوانند تأثيرات وسيع و گسترده بگذارند و به اسلام عزيز خدمت نمايند. پذيرفتند نظرم را و از همين رو پس از طراحي كاربرگ‌هاي اوليه، به طراحي كاربرگ تحليل مسأله رسيدم كه ارتباط ميان مسائل را ثبت مي‌كرد و ربط مسائل با موضوعات را مشخص مي‌نمود.