كاربرگ اعلام مجوّز حضور در بخش فني

سابقه نداشت كه به اين سادگي كسي بتواند رايانه و تجهيزات آن را دريافت دارد از سازمان. به شدت اصرار داشتند كه براي كالاهاي سرمايه‌اي خصوصاً رايانه و از اين قبيل، بودجه نمي‌دهند. به نظر من هم حق داشتند. آن همه دستگاه ما در مركز داشتيم، ولي به نحوي تخصيص داده نشده بود كه مفيد باشد. من مانده بودم با چهار دستگاه رايانه ضعيف كه براي برنامه‌نويسي داشتيم. جلساتي كه رفته بوديم تهران، ديداري داشتيم با مسئولين انفورماتيك سازمان. ابتدا تحويل نمي‌گرفتند. به خاطر دارم اولين جلسه در دفتر برادر «ابوطالبي»، معاون تحقيقات و آموزش خدمت چند تن از بزرگان انفورماتيك رسيديم. بحث و بررسي طرحي بود كه بنده نگاشته بودم. بزرگ‌ترين‌شان از جايش كه بلند نشد، حتي حاضر نبود كمي صندلي‌اش را جلوتر بدهد كه بتوانم از پشت ايشان ردّ شوم و پشت ميز جلسات بنشينم! نمي‌دانم چرا، ولي برخوردشان اين طور بود با ما كه از قم آمده بوديم. جايي‌كه بالاتر از ايشانش، يعني خود معاون، به احترام ميهمان از جا برخاست. همين برادر، بعدها هم جلسه داشتيم. اولين بار طرح تبديل انفورماتيك و فني به مديريت فن‌آوري اطلاعات را تقديم ايشان كردم و طرح را برايشان تبيين نمودم. يادم هست معاون اطلاع‌رساني مركز وقتي برايمان چهار رايانه كامل گرفت، گفت: «وقتي گفتم براي فلاني مي‌خواهم، فوراً اقدام كردند و گفتند هر چه ايشان لازم باشد فراهم مي‌كنيم!» اين جمله را نقل قول مستقيم كردم، چون نمي‌توانم به تهران نسبت دهم، اين را از معاون شنيدم و العهدة علي الراوي. حالا رايانه جديد آمده، قدرت هم بالا، دوستان هم ذوق و شوق پيدا كرده‌اند. ناگزير شدم يك كمي سخت‌گيري كنم. اين مجوّز عبور و مرور را به كار بستم، تا بتوانم نيروهاي بيشتري جذب و به‌كارگيري نمايم از يك سو، و از طرف ديگر دوستان قدر بودن در محل و استفاده از امكانات را بدانند و كمتر وقت به بطالت بگذرانند. اگر چه خوش‌شان نيامد و تلخ‌كام شدند!