گزارش شش‌ماهه نخست «گروه فني پارسا» (PDG)

سن زيادي نداشتم، حداقل نه براي احراز پست معاونت فني يك مؤسسه مشهور و بزرگ مانند پارسا. ۲۱ سال سن كمي بود و معاونت‌هاي فني در مؤسسات حوزوي قم به زير ۳۰ سال و بدون داشتن حداقل ليسانس با تجربه‌اي چند ده ساله داده نمي‌شد! امّا استراتژي مدير پارسا جوان‌گرايي بود. در هر صورت معرفي يك ديپلمه به عنوان معاون فني كه ده نفر ليسانس برنامه‌نويس و گرافيست و مدير شبكه زيرنظر او فعاليت مي‌نمايند در مؤسسه‌اي كه ۳۰ دستگاه رايانه‌اش تمام‌وقت در حال فعاليت بودند و از طريق خط Leased line كه در آن زمان كمتر مؤسسه‌اي در اختيار داشت، تمام‌وقت با Router به اينترنت وصل بود، مخالفان زيادي داشت. ساير معاونين وقتي در شوراي معاونين هر پنجشنبه صبح بعد از خوردن صبحانه به گفتگو مي‌نشستيم، واضح بود كه احساس خوشايندي نداشتند. هر كدام سال‌ها تجربه پشت سر خود داشتند. امّا شد آن‌چه خدا خواست بشود! هر ماه گزارشي تنظيم كرده و تحويل مدير مؤسسه مي‌كردم. اين كاري نبود كه روال جاري ساير معاونين باشد. امّا من مي‌كردم، زيرا به فرهنگ ارتباطات سازماني بسيار سخت معتقد بودم. هر شش‌ماه نيز برنامه اين بود كه گزارشات شش‌ماهه‌اي توسط معاونين ارائه شود و بهترين و فعّال‌ترين معاونت در آن شش‌ماه جايزه بگيرد. معاونت پژوهش، معاونت طرح و برنامه، معاونت اطلاع‌رساني، معاونت اداري و مالي گزارشات خود را نوشتند، ولي معاونت فني همان گزارشات ماهانه را ضميمه هم نمود و تحويل داد. اگر گزارشات را بخوانيد شگفت‌زده خواهيد شد، به قول دوستان مديريت ما در پارسا مديريت بحران بود، هر ماه با يك بحران بزرگ روبه‌رو بوديم. مهم‌ترينش كه نصف روز كار را در پارسا متوقف كرد (نصف روز تعطيلي براي پارسا يك نيمه فاجعه بود) ويروس نيمدا بود! ويروسي كه يك‌روزه تمام شبكه‌هاي رايانه‌اي در سطح شهر قم در تمامي مؤسسات را فلج نمود!