شماي حيات بشر از خلقت تا ابديّت
آسمان در فوق و زمين در تحت نمودار، در ميانه، مراحل تكوّن آدمي را از نطفه تا فوت به تصوير كشيده است. انتهاي مسير نيز فناي آسمان و زمين و خلق بهشت و جهنم است، لحظه‌اي كه قيامت كبري ناميده شده.نمي‌دانم چقدر قابل انطباق با روايات و احاديث معتبره است. تحقيق مفصّل صورت ندادم. تنها نگره‌اي‌ست كه منبع آن گفتارهاي اعتقادي مطرح در جامعه و در بين اهل علم است. اين‌كه روح در ميانه تكوّن جنين، از عالم ذرّ مي‌آيد و به جسم ملصق مي‌گردد. نوزاد رشد مي‌كند و مراحل تمييز و بلوغ را مي‌گذراند. شباب و شيخ و در نهايت مي‌ميرد. جسم به زمين مي‌پيوندد و روح به برزخ مي‌رود، جايي در آسمان، نه آسمان فيزيكي كه ما مي‌بينيم، بل جهاني موازي كه در منابع وحياني ما به «سماوات» مشهور است. در نهايت فارغ از اقوال متعددي كه در خلق بهشت و جهنم مطرح است، از اين‌كه موازي عالم ما هستند، يا در غايت اين عالم تحقّق مي‌يابند، فرض در اين نمودار پيدايش آن پس از قيامت بوده است. لذا حيات بشر از سماء آغاز مي‌شود و وقتي دعوت زميني با انعقاد نطفه تحقّق يابد، الصاقي رخ مي‌نمايد و حيات رحم و حيات دنيا رقم مي‌خورد. حيات برزخي و در نهايت حيات‌الآخرة در پيش‌رو قرار گرفته است.
چرا؟! يكي از دوستان بود و اصرار داشت: اگر بخواهيم براي هر مرحله از زندگي بشر نسخه‌اي بدهيم كه سبك زندگي او را آرمان‌گرايانه و غايت‌مدارانه نمايد، بايد كه مسير اول و آخر او را بدانيم. اين‌كه: از كجا آمده‌ام؟! آمدنم بهر چه بود؟! به كجا مي‌روم آخر؟!
